Στη σελίδα αυτή θα ξεφύγω λίγο από τα συνηθισμένα και θα ασχοληθώ με αεροπορική... "αρχαιολογία" σαν ένα ρέκβιεμ στο χαμό της σαραντάχρονης Amelia Earhart επιχειρώντας το γύρο του κόσμου με το αεροπλάνο της. Το Electra L-10E Special, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από προσώπου γης και θάλασσας αφήνοντας πίσω της ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου και κανένα ίχνος. Η ανεξήγητη εξαφάνιση της πυροδότησε ατέρμονες συζητήσεις, συνομωσιολογικά σενάρια και ευφάνταστες διηγήσεις που ο απόηχος τους φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να εξηγήσει επαρκώς τι ακριβώς συνέβη στην Amelia Earhart. Και είναι απολύτως αποδεκτό αφού δεν υπήρξε, ή δεν έγινε γνωστό ποτέ κανένα ατράνταχτο στοιχείο που να στηρίζει τη μία ή την άλλη άποψη, δίνοντας τέλος στις εικασίες του πώς χάθηκε. Ακόμα και σήμερα, όλα κινούνται στη σφαίρα της φαντασίας και όλα είναι υποθέσεις. Το θέμα είναι, πόσο κοντά, ή μακριά από την πραγματικότητα βρίσκονται αυτές οι διηγήσεις, οι καχυποψίες και η “σπέκουλα” που τελικά σε τίποτα δεν αλλάζει τα υπάρχοντα ιστορικά δεδομένα. Μία από μεγαλύτερες αεροπορικές μορφές στην αεροπορική σκηνή χάθηκε χωρίς να αφήσει το παραμικρό ουσιαστικό ίχνος πίσω της... Αυτό και μόνο αποδεικνύει το πόσο ο άνθρωπος είναι ευάλωτος σε συγκυρίες, στην “απεραντοσύνη” της γης και στα στοιχεία της φύσης ακόμη και απέναντι τον ίδιο του τον εαυτό...

Η Amelia Earhart γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1897 στην πόλη Atchison, του Kansas των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η οικογένειά της από την πλευρά των γονέων της μητέρας της ανήκε στην εύπορη μεσαία τάξη. Όμως ο πατέρας της αν και αναζητούσε τρόπους για να διατηρήσει την καριέρα του και τα οικονομικά της οικογενείας σε μια σταθερή βάση, ήταν και δέσμιος του αλκοόλ. Η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και η Amelia με την αδελφή της έφυγαν και πήγαν να μείνουν με τη γιαγιά και τον παππού από την πλευρά της μητέρας τους. Εκεί ανακάλυψαν την πραγματική ανέμελη παιδική ζωή. Όταν ήταν στα δέκα της, η οικογένεια ξαναβρέθηκε όλη μαζί και ο πατέρας της προσπαθούσε να βρει και να διατηρήσει μια αμειβόμενη απασχόληση που θα βελτίωνε τα οικονομικά τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η οικογένεια να μετακινείται συνεχώς με συνέπεια η Amelia να αλλάζει διαρκώς σχολεία. Εντούτοις, αν και ήταν ένας αρνητικός παράγοντας για τις επιδόσεις της, επέδειξε από πολύ νωρίς αρκετή επάρκεια και κλίση προς τις επιστήμες και τον αθλητισμό. Στην κρίσιμη ηλικία των 18 χρονών η μητέρα της παίρνει τα δύο παιδιά και μετακινούνται στο Chicago. Η Amelia συνεχίζει τις σπουδές της στο τοπικό Λύκειο Hyde Park, όπου αναδεικνύεται η κλίση της στις θετικές επιστήμες και ιδιαίτερα στη χημεία. Ο πατέρας της που δεν έχει αποκόψει πλήρως τους δεσμούς του με την οικογένεια του αδυνατεί να της παράσχει τα προς το ζην.
Έτσι η Amelia αναγκάζεται να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από την οικογένειά της και να φροντίσει πλέον τον εαυτό της μόνη της. Κάποια Χριστούγεννα επισκέπτεται την αδελφή της που ζει μόνιμα στο Toronto του Καναδά. Εκεί βλέποντας τραυματίες στρατιώτες που επιστρέφουν από τα μέτωπα της Ευρώπης του Α' Παγκοσμίου Πολέμου κατατάσσεται στον Ερυθρό Σταυρό εθελοντικά ως βοηθός νοσοκόμα.
Η επιλογή της αυτή έμελλε να επιδράσει καταλυτικά στην μετέπειτα ζωή της. Μεταξύ των τραυματιών ήταν και πολλοί πιλότοι. Ακούγοντας τις αφηγήσεις τους αναπτύσσει το θαυμασμό της για τους αεροπόρους και την αεροπορία και αφιερώνει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο της παρακολουθώντας ασκήσεις και επιδείξεις στο κοντινό αεροδρόμιο. Το 1919, εικοσιδύο ετών αρχίζει μαθήματα ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Columbia. Ένα χρόνο αργότερα το εγκαταλείπει για να ξαναβρεθεί με τους γονείς της, οι οποίοι έχουν ξαναβρεθεί όλοι μαζί στην Καλιφόρνια.

Εκεί, στο Long Beach σε ένα air show το 1920 η Amelia μπήκε για πρώτη φορά σε αεροπλάνο. Αυτό ήταν ο βατήρας που άλλαξε τη ζωή της. Ήταν μόνο μία δεκάλεπτη πτήση αλλά όταν προσγειώθηκε πίστευε βαθιά ότι έπρεπε να μάθει να πετά. Αμέσως βάζει τα πάντα στην άκρη και κάνει ότι δουλειά βρει μπροστά της. Από φωτογράφος μέχρι οδηγός φορτηγού, δεν την ενδιαφέρει τι θα κάνει αρκεί να κερδίσει αρκετά χρήματα για να μπορέσει να παρακολουθήσει μαθήματα χειρισμού αεροπλάνων. Πραγματικά τα χρήματα που κερδίζει της αρκούν για να ζει αλλά δεν επαρκούν για να αρχίσει μαθήματα. Έτσι "βάζει χέρι" στα έτοιμα από αυτά που της παρείχε η οικογένεια της μητέρας της και ξεκινά μαθήματα. Πρώτη της "δασκάλα" η πρωτοπόρος πιλότος Anita Snook. Κοντά της διδάσκεται την αεροπορική τέχνη και εξερευνά τα μυστικά της. Το καλοκαίρι του 1922 είναι ήδη είκοσι πέντε ετών και τα χρήματα που έχει διαθέσιμα, της επιτρέπουν να αγοράσει ένα δικό της αεροπλάνο. Ηταν ένα μεταχειρισμένο διπλάνο τύπου Kinner Airster με κίτρινη ουρά γιαυτό το είχε ονομάσει "καναρίνι". Με αυτό φιλοδοξούσε "να κάνει όνομα στην αεροπορία". Αυτό δεν άργησε να έρθει. Στις 22 Οκτωβρίου 1922 καταγράφει παγκόσμιο ρεκόρ ύψους για γυναίκες πιλότους ανερχόμενη στα 14000 πόδια. Στις 15 Μαίου 1923 γίνεται η 16η γυναίκα στον κόσμο με άδεια πιλότου. Σε όλη αυτή την περίοδο, η Amelia και η οικογένεια της ζούσε κυρίως από την ακίνητη περιουσία της μητέρας της. Όμως μέσα σε ένα χρόνο τα χρήματα είχαν εξαντληθεί και αναγκάζεται να πουλήσει το "καναρίνι" της. Αφού περιπλανήθηκε από εδώ και από εκεί αναζητώντας καλύτερη τύχη καταλήγει στη Βοστόνη όπου το 1925 ξαναγράφεται στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. Όμως και πάλι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις σπουδές λόγω των περιορισμένων οικονομικών. Έτσι βρήκε απασχόληση πρώτα ως δασκάλα, και στη συνέχεια ως κοινωνική λειτουργός.
Δύο χρόνια αργότερα ξαναμπαίνει στην αεροπορία ως αντιπρόσωπος της Kinner στην περιοχή της Βοστόνης. Τον Απρίλιο του 1928 είχε μία πρόταση από τον διάσημο την εποχή εκείνη πιλότο Hilton Railey, αν θα ήθελε να πετάξει πάνω από τον Ατλαντικό. Χωρίς να το πολυσκεφτεί απάντησε καταφατικά. Πήγε λοιπόν στη Νέα Υόρκη και συναντήθηκε με τους συντονιστές του εγχειρήματος και τον εκδότη George Putnam. O Putnam την επέλεξε ως την πρώτη γυναίκα σε μια υπερατλαντική πτήση, αλλά... ως πιλότος μεν, ως παρατηρητής δε. Το σκεπτικό ήταν ότι αυτή η πτήση ήταν πολύ επικίνδυνη για μια γυναίκα πιλότο να πετάξει η ίδια το αεροπλάνο. Στις 17 Ιουνίου του 1928, απογειώθηκαν από Trespassey Harbour, του Newfoundland, με ένα Fokker F. Vllb/ 3m, με κυβερνήτη τον Wilmer Stultz και συγκυβερνήτη / μηχανικό τον Louis Gordon. Περίπου 20 ώρες και 40 λεπτά αργότερα, προσγειώθηκαν στο Burry Inlet Point στην Ουαλία. Λόγω των καιρικών συνθηκών που συνάντησαν στη διαδρομή, όλη την πτήση την έβγαλε ο Stultz, με αποτέλεσμα να δηλώσει η Amelia αργότερα ότι ήταν ένα "τσουβάλι", έκφραση που παραμένει ακόμη μέχρι σήμερα για τους αεροπόρους που πετάνε χωρίς να συμμετέχουν ενεργά στην πτήση. Όμως η εμπειρία αυτή της παγίωσε το πείσμα ότι κάποια μέρα θα το προσπαθούσε μόνη της. Η ομάδα επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου την υποδέχτηκαν με τιμές στη Νέα Υόρκη και αργότερα τους παρέθεσαν δεξίωση που πραγματοποιήθηκε στο Λευκό Οίκο παρουσία του προέδρου των ΗΠΑ Calvin Coolidge.
Η πτήση αυτή την ώθησε σε άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες από τις οποίες άρχισε να κερδίζει χρήματα, δημόσια αναγνώριση και φήμη. Έγινε διευθυντικό στέλεχος στο περιοδικό "Cosmopolitan" και λίγο αργότερα αντιπρόεδρος της National Airways.

Η όλη της πορεία στο αεροπορικό γίγνεσθαι της εποχής εκείνης την καταξίωσε στο χώρο σαν μια έξυπνη και ικανή πιλότο που όμως οι νοοτροπίες της συμβάδιζαν με τα αεροπορικά δρώμενα κατά την πρώτη και δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα. ‘Ετσι καθώς η τεχνολογία και εξοπλισμός πλοήγησης εξελισσόταν η Amelia Earhart συνέχιζε να πετά όπως είχε μάθει: με το ένστικτο, με τη διαίσθηση της. Όμως είχε την ικανότητα να διακρίνει τα όριά της και συνεχώς εργαζόταν για να βελτιώσει τις δεξιότητές της.
Παράλληλα εργάστηκε προς την κατεύθυνση του δικαιώματος της γυναίκας να έχει ανοιχτές πόρτες σε κάθε τομέα της κοινωνικής και επαγγελματικής δραστηριότητας.
Η Amelia Earhart όπως και να έχει το θέμα δικαίως κατατάσσεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας αεροπορικής σκηνής. Πρωτοπόρος, δραστήρια, ευρηματική, ανήσυχο πνεύμα, δυναμική είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που μπορεί να συνοδεύουν το όνομά της. Οι συμπατριώτες της τιμούν τα γενέθλια της κάθε χρόνο, οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να διαφυλάττουν την ιστορία τους, σε αντίθεση με άλλους «προοδευτικούς» που κοιτάζουν πώς να την διαστρεβλώσουν ή να την εξαφανίσουν.
Αλλά πέρα από τα επιτεύγματά της ως πιλότος, αξίζει να αναφερθούν οι δραστηριότητές της και οι πρωτοβουλίες της σχετικά με το ρόλο και την αξία της γυναίκας στην κοινωνία. Η Amelia Earhart αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής της στην προσπάθεια να αποδείξει ότι, όπως οι άνδρες, έτσι και οι γυναίκες μπορεί να κατέχουν επάξια ανάλογες επαγγελματικές θέσεις με ίση αξία στην κοινωνία. Δικαίως λοιπόν συγκαταλέγεται σαν μία από τις μεγαλύτερες διασημότητες στον αεροπορικό κόσμο και όχι μόνον.

Μπαίνοντας η δεκαετία του 30 η Amelia Earhart εργαζόταν μυστικά πάνω στο σχέδιο της για τη σόλο πτήση πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Στις αρχές του 1932, οι προετοιμασίες είχαν ολοκληρωθεί. Το πρωί της 20ης Μαίου 1932, απογειώθηκε από το Grace Harbour του Newfoundland με προορισμό το Παρίσι. Θα επαναλάμβανε την πτήση που είχε κάνει ο Lindbergh. Λίγο μετά την απογείωση βρήκε πυκνή νέφωση μπροστά της και παγοποίηση στις πτέρυγες. Δεν το έβαλε κάτω αλλά μετά από 12 περίπου ώρες και ενώ είχε βγει από τον Ατλαντικό ευρισκόμενη πάνω από την Ιρλανδία, οι συνθήκες είχαν χειροτερέψει, και το αεροπλάνο άρχισε να παρουσιάζει μηχανικά προβλήματα. Στο σημείο αυτό κατάλαβε ότι δεν ήταν δυνατό να φτάσει στον προορισμό της το Παρίσι και άρχισε να ψάχνει για πεδίο αναγκαστικής προσγείωσης. Έτσι βρήκε ένα βοσκότοπο λίγο έξω από το μικρό χωριό Culmore του Londonderry, στη Βόρεια Ιρλανδία και προσγειώθηκε με επιτυχία. Στις 22 Μαίου 1932, παρουσιάστηκε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου Hanworth όπου πλήθος συγκεντρωμένων φίλων της αεροπορίας και της περιοχής της επεφύλαξε θερμή υποδοχή καθώς ήταν η πρώτη γυναίκα που πέταξε solo πάνω από τον Ατλαντικό. Επακολούθησαν και πολλές άλλες αξιοσημείωτες πτήσεις συμπεριλαμβανομένης μιας solo από Honolulu, στο Oakland Hills, στην Καλιφόρνια. Με αυτή την πτήση πέρασε στα ρεκόρ ως η πρώτη γυναίκα -καθώς επίσης και ο πρώτος άνθρωπος- που πέταξε τόσο πάνω από τον Ατλαντικό όσο και πάνω από τον Ειρηνικό. Τον Απρίλιο του 1935, πέταξε σόλο από το Los Angeles στο Mexico City και ένα μήνα αργότερα από εκεί στη Νέα Υόρκη. Μεταξύ 1930 και 1935, η Amelia Earhart συνέχισε να καταρρίπτει τα ρεκόρ απόστασης και ταχύτητας το ένα μετά το άλλο με αποτέλεσμα, να κερδίσει πολλές τιμητικές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού μεταλλίου από τον κρατικό οργανισμό National Geographic και το Σταυρό του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική κυβέρνηση. Το 1935, βάζει τον τελευταίο και μοιραίο στόχο: το γύρο του κόσμου.

Τα οικονομικά της πλέον της επιτρέπουν την αγορά ενός Lockheed Electra L-10E με το οποίο φιλοδοξεί να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα κάνει το γύρο του κόσμου πάνω στο ίχνος του ισημερινού. ‘Ηταν εφοδιασμένο με δύο κινητήρες Pratt & Whitney Wasp S3H-1 που απέδιδαν 550hp καθένας και ήταν μέρος της βασικής πιστοποίησης του. Οι έλικες σταθερής ταχύτητας ήταν κατασκευασμένες από την Hamilton Standard. Το αεροπλάνο αυτό ήταν ένα μοντέλο -10 το οποίο διέθετε εντελώς επανασχεδιασμένη άτρακτο με κυκλική διατομή. Η σχεδίαση αυτή της ατράκτου του επέτρεπε να καταγραφεί σαν το πρώτο παγκοσμίως επιτυχημένο αεροσκάφος με συμπιεζόμενη άτρακτο. Επιπλέον η προσθήκη στροβιλουπερσυμπιεστών στους κινητήρες επέτρεπε να πετά σε ύψη πάνω από 30000 πόδια. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι για την εποχή εκείνη ήταν ότι το πιο σύγχρονο είχε κατασκευαστεί από άποψης τεχνολογίας δομής, σχεδίασης και κινητήρων. Το Lockheed Electra L-10E παραδόθηκε στην Amelia Earhart στις 24 Ιουλίου 1936. Είχε υποστεί μία σειρά τροποποιήσεων, όπως ένα μόνο παράθυρο σε κάθε πλευρά της ατράκτου, ενώ ο βασικός τύπος είχε τέσσερα παράθυρα στην κάθε πλευρά και διάφορες άλλες. Τα απαιτούμενα ραδιοβοηθήματα και οι δεξαμενές για λειτουργία μακράς εμβέλειας δεν είχαν ακόμα εγκατασταθεί. Το πιστοποιητικό τύπου που εκδόθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1937 το χαρακτηρίζει σαν "Lockheed Electra L-10Ε Special" με τον περιορισμό της μεταφοράς στο θάλαμο των επιβατών τεσσάρων μόνο ατόμων, δηλωμένων μελών πληρώματος.
Στη συνέχεια το Electra της Amelia τροποποιήθηκε εκτενώς με την εγκατάσταση έξι δεξαμενών καυσίμου εσωτερικά της ατράκτου, αυξάνοντας τη χωρητικότητα στα 4353 λίτρα ή περίπου 3500 κιλά. Επίσης διαμορφώθηκε στο πίσω μέρος του θαλάμου επιβατών, ή ότι είχε απομείνει από αυτόν μετά την τοποθέτηση των επιπλέον βοηθητικών δεξαμενών, μία θέση Ναυτίλου και στην άτρακτο προστέθηκαν δύο παράθυρα από κάθε πλευρά μεγαλύτερων διαστάσεων από τα κανονικά ώστε να επιτρέπουν στον Ναυτίλο να χρησιμοποιεί τον εξάντα για αστροναυτιλία.
Τα ραδιοβοηθήματα ήταν ευθύνη της Western Electric Company. Ο πομποδέκτης των επικοινωνιών διέθετε τρία κανάλια: Ένα στη συχνότητα των 6210 χιλιόκυκλων, ένα στη συχνότητα των 3105 και ένα των 500 σαν συχνότητα που προορίζονται ως το κανάλι ανάγκης. Τα δύο πρώτα κανάλια ήταν στις τυπικές συχνότητες του βασικού εξοπλισμού των εμπορικών αεροσκαφών το τελευταίο ήταν στις τυπικές των θαλάσσιων επικοινωνιών πλοίων και επάκτιων σταθμών. Οι επικοινωνίες γινόταν φωνητικά με τη χρήση μικροφώνου ή με μορσικό τηλέγραφο που ήταν η πλέον αξιόπιστη μορφή επικοινωνιών εκείνη την εποχή. Οι περιοχές συχνοτήτων είχαν εύρος από 200 έως 10000 χιλιόκυκλους. Το αεροπλάνο αυτό ήταν επίσης εφοδιασμένο με μία αρχέγονη μορφή κατα κάποιον τρόπο ADF (Automatic Direction Finder) που κάλυπτε τις ραδιοσυχνότητες από 200 έως 1430 χιλιόκυκλους. Οι χαμηλές συχνότητες από 500 χιλιόκυκλους και κάτω θεωρούνταν σαν οι πλέον κατάλληλες για ADF αλλά οι χαμηλές συχνότητες χρειάζονται μεγάλες κεραίες. Έτσι ήταν αναγκαίο να εγκατασταθεί ένα καλώδιο κεραίας μήκους περίπου 75 μέτρων. Το καλώδιο αυτό ξετυλιγόταν από ένα καρούλι και εκτεινόταν προς τα πίσω κατα την διάρκεια της πτήσης από την ουρά του αεροσκάφους. Με την κεραία αυτή το πλήρωμα έκανε εκπομπή που την έπιαναν σταθμοί εδάφους ή πλοίων και εντόπιζαν τη θέση του πομπού και φυσικά του αεροπλάνου. Στη συνέχεια ενημέρωναν το πλήρωμα για τη θέση του. Τόσο καλό ADF… Η Amelia το αντιπαθούσε από την αρχή λόγω του ότι γνώριζε ότι της προσέθετε οπισθέλκουσα όταν αυτό ήταν εκτεταμένο.
Το επόμενο βήμα ήταν να επιλέξει το πλήρωμα που θα την ακολουθούσε στο παράτολμο για την εποχή εκείνη εγχείρημα. Μετά από προσεκτική μελέτη η Amelia καταλήγει σε μία κορυφαία ομάδα τριών ανδρών: τον Captain Harry Manning, τον Fred Noonan, και τον Paul Mantz. Ο Manning ήταν ο προσωπικός πιλότος του Προέδρου Roosevelt, και στο παράτολμο αυτό εγχείρημά της θα είχε τα καθήκοντα του ναυτίλου. Ο Noonan είχε μεγάλη πείρα τόσο στη θαλάσσια όσο και εναέρια πλοήγηση και θα είχε τα καθήκοντα του δεύτερου ναυτίλου, ενώ ο Mantz, ένας πιλότος κασκαντέρ του Hollywood θα ήταν ο τεχνικός της σύμβουλος. Με αυτούς δίπλα της αρχίζει τις προετοιμασίες. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε απογείωση από Oakland Hills της Καλιφόρνια, και πορεία δυτικά προς τη Χαβάη. Από εκεί η ομάδα θα πέταγε προς την Αυστραλία. Στη συνέχεια θα διέσχιζαν την Ινδία, Αφρική, πάνω από τον Ατλαντικό στη Φλόριντα, και επιστροφή στην Καλιφόρνια.

Στις 17 Μαρτίου του 1937 η ομάδα απογειώθηκε από το Oakland Hills και καλύπτοντας τα 2400 μίλια του πρώτου σκέλους προσγειώθηκε στο Pearl Harbour στη Χαβάη. Η απόσταση αυτή καλύφθηκε σε δεκαπέντε ώρες και σαραντατρία λεπτά με μία μέση ταχύτητα εδάφους 153 μίλια / ώρα. Στη διαδρομή και πλησιάζοντας προς τη Χαβάη έχασαν τη μία γεννήτρια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλα τα φορτία να τα πάρει η άλλη με κίνδυνο να βγει και αυτή εκτός. Η Amelia έχοντάς το υπόψιν προσπαθούσε να εκπέμπει για βραχύτερα χρονικά διαστήματα για τη λειτουργία εντοπισμού της θέσεώς της (δείτε τι είπαμε πιο πάνω για το υποτιθέμενο ADF). Αυτό όμως δεν επέτρεπε στους σταθμούς εδάφους να την εντοπίζουν εύκολα και οι χειριστές τους να της δίνουν αναφορά της θέσης της. Το πρόβλημα ήταν σημαντικό και το είχε στα υπόψιν για την επόμενη προσπάθεια. Στη Χαβάη λοιπόν αντικαταστάθηκε η γεννήτρια και επισκευάστηκαν κάποια άλλα προβλήματα και έπειτα από τρεις ημέρες επιχείρησαν την απογείωση για το δεύτερο σκέλος. Όμως κάτι πήγε στραβά στην τροχοδρόμηση και η Amelia έχασε τον έλεγχο με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να βγει έξω από τον διάδρομο. Το πώς συνέβη αυτό εξακολουθεί να είναι αντικείμενο διαμάχης. Πολλοί μάρτυρες, συμπεριλαμβανομένης μιας δημοσιογράφου του Associated Press, ανέφεραν ότι είδαν να σκαει το ελαστικό ενός τροχού. Άλλες πηγές, όπως ο Paul Mantz, άφησε να εννοηθεί ότι ήταν σφάλμα του πιλότου. Αν και κανείς δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά, το αεροπλάνο είχε υποστεί σοβαρές ζημιές και χρειάστηκε να αποσταλεί πίσω στην Καλιφόρνια για εκτεταμένες επισκευές.

Στο μεσοδιάστημα, η Amelia εξασφάλισε πρόσθετη χρηματοδότηση για μια νέα προσπάθεια. Αυτή τη φορά θα πετούσαν με πορεία τελείως αντίθετη από την πρώτη φορά. Θα πετούσαν με πορεία ανατολική. Όμως ο captain Harry Manning, δεν θα ενταχθεί στην ομάδα, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ο Paul Mantz για δικούς του λόγους. Έτσι η Amelia μένει με τον Fred Noonan και περί το τέλος Μαίου του 1937 ξεκινούν από το Oakland Hills και προσγειώνονται στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Την 1η Ιουνίου μετά από μεγάλες τελετές και άπλετη δημοσιότητα απογειώνονται από το Μαϊάμι και πετούν προς την Κεντρική και Νότια Αμερική. Εκεί στρέφουν ανατολικά προς την Αφρική για να περάσουν από το κοντινότερο πέρασμα του Ατλαντικού που ήταν τα 1900 μίλια πάνω από το υγρό στοιχειό από τη Βραζιλία στο Ντακάρ στη Δυτική Αφρική. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι βγήκαν εκτός ίχνους κατα 113 μίλια (182 χιλιόμετρα) και τότε η Amelia απεφάσισε λανθασμένα να στραφούν σε βόρεια πορεία. Αυτή η απόφαση είχε σαν αποτέλεσμα να βρεθούν 163 μίλια (262χλμ) βόρεια του προγραμματισμένου προορισμού τους και να προσγειωθούν τελικά στο St Louis της Σενεγάλης. Αυτή ήταν η πρώτη σημαντική απόκλιση του όλου εγχειρήματος πράγμα που κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί ένα προειδοποιητικό καμπανάκι για τους τολμηρούς αεροπόρους. Δυστυχώς φαίνεται ότι το αγνόησαν γιατί δεν έγινε γνωστό να έλαβαν κανένα προληπτικό μέτρο αποφυγής επανάληψης. Έτσι γίνεται πάντα. Το ατύχημα προειδοποιεί, αρκεί να μεταφραστούν κατάλληλα τα μηνύματα. Και η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν είχε ληφθεί κάποιο μέτρο ίσως η Amelia Earhart να είχε ολοκληρώσει το εγχείρημα της πετυχαίνοντας το στόχο της.

Αφού πέρασαν την Αφρική βγήκαν και διέσχισαν τον Ινδικό Ωκεανό από το Σουδάν στο Καράτσι και από εκεί στην Καλκούτα και στη συνέχεια νότια κατα μήκος της Χερσονήσου της Μαλαισίας έφτασαν στο Port Darwinin στις βόρειες ακτές της Αυστραλίας. Εκεί τα αλεξίπτωτα αφαιρέθησαν γιατί έκριναν ότι δεν τα χρειαζόταν πάνω από τον Ειρηνικό. Κατα την διάρκεια της παραμονής τους στο έδαφος έγιναν και άλλες τροποποιήσεις στο αεροπλάνο που τους επέτρεπαν να εφοδιαστούν με επιπλέον καύσιμα. Το σχέδιο πτήσης προέβλεπε να πετάξουν προς το Howland Island μια απόσταση περί τα 2500 μίλια μεταξύ Χαβάης και Αυστραλίας, μία λωρίδα γης μήκους λιγότερο από 2 χιλιόμετρα και πλάτους 500 μέτρων σε υψόμετρο πέντε ή έξι μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας. Επειδή αυτό το νησί θα ήταν δύσκολο να εντοπιστεί από αέρος οι δύο αεροπόροι είχαν καταστρώσει λεπτομερές σχέδιο για την αντιμετώπιση απρόβλεπτων συνθηκών. Θα χρησιμοποιούσαν στην πορεία εξάντες για αστροναυτιλία και θα ήταν σε επαφή με τα σκάφη της ακτοφυλακής που στάθμευαν στο Howland Island. Στις 29 Ιουνίου 1937 προσγειώθηκαν στο Lae στη Νέα Γουινέα, αφού είχαν καλύψει περισσότερο από τα τρία τέταρτα της συνολικής διαδρομής. Απέμεναν περίπου 7.000 μίλια που θα πετούσαν πάνω από τον Ειρηνικό.
Η Amelia και ο Noonan απογειώθηκαν από το Lae στις 2 Ιουλίου 1937, στις 12:30 το μεσημέρι με πορεία προς Howland Island. Αν και όλα φαινόταν να έχουν μελετηθεί προσεκτικά, εντούτοις κάποιες αποφάσεις που είχαν ληφθεί βιαστικά, έμελλε να έχουν σοβαρές συνέπειες αργότερα. Ένας πομπός με μικρότερες συχνότητες έμεινε πίσω, προφανώς στα πλαίσια των τροποποιήσεων για να κερδίσουν βάρος και χώρο για τις πρόσθετες δεξαμενές καυσίμου. Αυτός ο εξοπλισμός που έμεινε πίσω μπορούσε να αναμεταδώσει σήματα σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Το εγχείρημα προσέκρουσε σε δυσκολίες σχεδόν από την αρχή. Μάρτυρες της απογείωσης της 2ας Ιουλίου ανέφεραν ότι μια κεραία επικοινωνιών μπορεί να έχει υποστεί φθορά. Πιστεύεται επίσης ότι λόγω της εκτεταμένης νέφωσης ο Noonan θα μπορούσε να είχε εξαιρετική δυσκολία με την αστροναυτιλία. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, αργότερα ανακαλύφθηκε ότι οι χάρτες που χρησιμοποιούσαν μπορεί να ήταν ανακριβείς. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι χάρτες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Noonan και την Amelia Earhart εμφάνιζαν το Howland Island σχεδόν έξι μίλια από την κανονική θέση τους, εκτός της προβλεπόμενης πορείας. Αυτές οι συνθήκες οδήγησαν σε μια σειρά από προβλήματα που δεν θα μπορούσαν να επιλυθούν κατα την διάρκεια της πτήσης. Φτάνοντας στην υποτιθέμενη θέση του Howland Island πιθανόν να άρχισαν να διαγράφουν ίχνη βόρειων και νότιων διαδρομών στην προσπάθεια τους να το εντοπίσουν. Παράλληλα αναζητούσαν οπτική και ενόργανη επαφή με το σκάφος της ακτοφυλακής Itasca που τους περίμενε στην προκαθορισμένη διαδρομή τους για να τους παρέχει πληροφορίες πορείας, αλλά ο καιρός εκείνη την ημέρα ήταν τέτοιος, που δεν επέτρεπε συνθήκες οπτικής επαφής με σημεία αναγνώρισης εδάφους, δεν επέτρεπε την αστροναυτιλία τη νύχτα και η υπερβολικά ιονισμένη ατμόσφαιρα δημιουργούσε δυσκολίες με παράσιτα στις επικοινωνίες. Ταυτόχρονα υπήρξε σύγχυση μεταξύ Earhart και Itasca για το ποιες συχνότητες ήταν εν χρήση και παρεξήγηση ως προς τη συμφωνηθείσα ώρα επαφής. Το πλήρωμα του Electra χρησιμοποιούσε ώρες Greenwich ενώ το Itasca λειτουργούσε με τη ναυτική ζώνη ώρας, με αποτέλεσμα να έχουν 30 λεπτά χρονικό διαχωρισμό. Βλέπουμε λοιπόν ότι το αξίωμα «για να προκύψει το κακό θα πρέπει να συνηγορήσουν πολλές συνθήκες» είναι τόσο διαχρονικό όσο και σύγχρονο.
Το πρωί της 3 Ιουλίου 1937 στις 07:20 η Amelia ανέφερε θέση στα 20 μίλια νοτιοδυτικά των Nukumanu Islands. Στις 07:42 το Itasca πήρε το εξής σήμα: "θα πρέπει να είμαστε από επάνω σας αλλά δεν μπορούμε να σας δούμε. Τα καύσιμα μας τελειώνουν. Δεν μπορούμε να σας πιάσουμε στις επικοινωνίες, πετάμε περίπου στα 1.000 πόδια." Το πλήρωμα του Itasca απάντησε αλλά δεν υπήρξε καμία ένδειξη ότι η Earhart έλαβε την απάντηση του. Η τελευταία εκπομπή από το Electra ήταν μία ώρα αργότερα. Αν και η εκπομπή θεωρείται ως "αμφίβολη", πιστεύεται ότι το πλήρωμα του Electra είχε την εντύπωση ότι βρισκόταν σε τελείως διαφορετική θέση και γιαυτό έψαχναν να διορθώσουν την απόκλιση. Το πλήρωμα του Itasca ενεργοποίησε το σύστημα προπετάσματος καπνού σε μια προσπάθεια να κάνει ορατή τη θέση του αλλά προφανώς δεν το είδαν απλά γιατί πιθανότατα πετούσαν αρκετά μακριά από εκεί.

Το πλήρωμα του Itasca συνειδητοποιώντας ότι επίκειται η καταστροφή, ή ότι ήδη είχε συντελεστεί, σήμανε συναγερμό και άρχισε διαδικασίες έρευνας και διάσωσης.
Παρά τις προσπάθειες 66 συνολικά αεροσκαφών και εννέα πλοίων η τύχη των δύο αεροπόρων παρέμεινε μέχρι τις μέρες μας ένα μυστήριο. Οι επίσημες έρευνες έληξαν στις 18 Ιουλίου 1937 αφού κόστισαν πάνω από 4 εκατομμύρια δολάρια της εποχής εκείνης, ποσό που είχε εγκριθεί προσωπικά από τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Επιπλέον ο σύζυγος της Amelia, George Putnam χρηματοδότησε πρόσθετες προσπάθειες αναζήτησης. Τον Οκτώβριο του 1937 έπαψε κάθε προσπάθεια του αφού συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να βρεθούν ζωντανοί οι δύο αεροπόροι.
Η μυστηριώδης εξαφάνιση των δύο τολμηρών αεροπόρων και του αεροπλάνου τους, χωρίς ποτέ να βρεθεί το παραμικρό ίχνος τους, πυροδότησαν επικές φανταστικές ιστορίες, άλλες με κάποιες βάσεις και άλλες τελείως εξωπραγματικές.
Κάποιες από αυτές έκαναν λόγο για κατασκοπευτική αποστολή προς τα Νησιά Μάρσαλ εκ μέρους του Προέδρου Ρούσβελτ. Υποστήριζαν ότι στη διάρκεια της πτήσης συνελήφθησαν από τις Ιαπωνικές δυνάμεις. Αυτή η θεωρία διατηρήθηκε και κατα την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ισχυριζόταν ότι η Earhart αναγκάστηκε να μεταδίδει μηνύματα προς τους αμερικανούς στρατιώτες που μάχονταν στον ειρηνικό, με το ψευδώνυμο "Tokyo Rose".
Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει πως η Earhart εσκεμμένα συνετρίβη με το αεροπλάνο της στον Ειρηνικό αυτοκτονώντας.

Και οι δύο πιο πάνω θεωρίες δεν μπορούν να ευσταθούν. Η Amelia Earhart κυνηγούσε τη δόξα με απίστευτη μανία και προσήλωση και δεν είχε λόγους να αυτοκτονήσει. Η αυτοκτονία δεν θα είχε να της προσφέρει τίποτε στο κυνήγι των στόχων της. Όπως επίσης το να διακινδυνεύσει ένα στόχο ζωής εκτελώντας μία κατασκοπευτική αποστολή φαίνεται έργο ανόητου ανθρώπου. Και η Amelia Earhart κάθε άλλο παρά ανόητη ήταν. Επιπλέον, έστω ότι οι Ιάπωνες την συνέλαβαν. Και λοιπόν την χρειαζόταν τόσο πολύ να κάνει... ραδιοφωνικές εκπομπές; Χάθηκαν οι αγγλόφωνες Γιαπωνέζες... και ο συγκυβερνήτης της τι απέγινε; Χάθηκαν τελείως τα ίχνη του...;
Υπάρχουν δύο ακόμη θεωρίες που φαίνονται να έχουν τη μεγαλύτερη αξιοπιστία. Η μία υποστηρίζει ότι το Electra είτε προσθαλασσώθηκε και βυθίστηκε αμέσως, είτε συνετρίβη στη θάλασσα. Και στις δύο περιπτώσεις, και οι δύο αεροπόροι χάθηκαν μαζί με το αεροπλάνο τους στις αβύσσους του Ειρηνικού. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν φυσικά τα μέσα εντοπισμού, τα γνωστά σήμερα ELTs που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον άμεσο εντοπισμό του αεροπλάνου, ακόμα και στο βυθό όπως σήμερα. Μία δεύτερη παρεμφερής θεωρία ισχυρίζεται ότι οι δύο αεροπόροι έκαναν αναγκαστική προσθαλάσσωση / προσγείωση σε κάποια ακτή σε ένα ερημονήσι του Ειρηνικού, τραυματίστηκαν θανάσιμα και πέθαναν, είτε επέζησαν για κάποιο χρονικό διάστημα σαν Ροβινσώνες και έπειτα πέθαναν. Τα χρόνια που πέρασαν έσβησαν κάθε ίχνος τους αφού το αεροπλάνο τους ή τα συντρίμμια του στην ακτή παρασύρθηκαν από τα κύματα ή καλύφθηκαν από την άμμο και χάθηκαν για πάντα. Οι περισσότεροι εμπειρογνώμονες και ειδικοί υποστηρίζουν αυτή τη θεωρία. Είναι η απλούστερη και η πλέον ρεαλιστική.

Αν θα θέλαμε να κάνουμε μία σύντομη τεχνική ανάλυση θα μπορούσαμε να λάβουμε υπόψιν μας διάφορα δεδομένα όπως οτι η κατανάλωση καυσίμου του κανονικού μοντέλου Electra 10Ε σε οικονομική "πλεύση" ήταν 212 λίτρα / ώρα με μέγιστο μεικτό βάρος 4763 kg και ταχύτητα 188 μιλίων / ώρα σε ύψος 5000 ποδών. Ωστόσο, το αεροσκάφος της Amelia είχε υπερβεί το μέγιστο μεικτό βάρος κατά 50% ή και περισσότερο, με το μέγιστο φορτίο του επιπλέον καυσίμου στις βοηθητικές δεξαμενές. Έτσι, δεν ήταν δυνατόν το συγκεκριμένο Electra να επιτύχει να πέσει εντός των υπολογισμένων τιμών κατανάλωσης καυσίμου ακόμα και όταν θα είχε καταναλωθεί το περισσότερο από το ήμισυ του υπερβάλλοντος βάρους του καυσίμου. Διότι ναι μεν καλό να υπάρχουν περισσότερα καύσιμα στις δεξαμενές μας, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να πετάξουμε σε μεγαλύτερες αποστάσεις, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι για κάθε κιλό καυσίμου που έχουμε κάνει "tankering" ένα σημαντικό ποσοστό θα το χρειαστούμε για τη μεταφορά αυτού του ιδίου. Είναι παρόμοιο με εκείνο που συμβαίνει όταν χάσουμε ένα κινητήρα. Ναι μεν η κατανάλωση καυσίμου θα πέσει, θεωρητικά πάντα στο μισό, αλλά στην πραγματικότητα στο τέλος θα αυξηθεί διότι η ταχύτητα θα πέσει. Για να αντισταθμίσουμε την πτώση της ταχύτητας (όλως αμφίβολο αν μπορέσουμε να το επιτύχουμε στο 100% ειδικά σε ένα δικινητήριο αεροπλάνο) πρέπει να αυξήσουμε στοιχεία στον άλλο ή στους άλλους κινητήρες, άρα μεγαλύτερη κατανάλωση του κανονικού για τον καθένα. Η πτώση της ταχύτητας αυξάνει το χρόνο κάλυψης της απόστασης μέχρι τον προορισμό άρα η τελική απαιτούμενη ποσότητα καυσίμου θα αυξηθεί αφού το αεροπλάνο παραμένει στον αέρα για μεγαλύτερο χρόνο. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση της Amelia η υπερφόρτωση του αεροπλάνου της με καύσιμο είχε σαν αποτέλεσμα ένα σεβαστά μεγάλο ποσοστό των επιπλέον καυσίμων να καταναλωθούν απλά για τη μεταφορά τους και μόνο... Επιπλέον για να πετύχει την ιδανική μεγίστη εμβέλεια θα έπρεπε να πετά με μία μέση ταχύτητα αέρος 150 rnph (141 km/h). Ωστόσο, όλοι οι υπολογισμοί που έχουν γίνει κατα καιρούς, έχουν δείξει ότι αυτή η μέση ταχύτητα ήταν αδύνατον να επιτευχθεί λόγω του βάρους και της σχέσης χρόνου / ταχύτητας που είχαν επιτευχθεί κατα τη φάση της ανόδου και μέχρι να φτάσει στο ύψος πλεύσης του, ένα τόσο υπερφορτωμένο αεροπλάνο.

Σήμερα, λαμβανομένων υπόψιν όλων των πιο πάνω, το πιο πειστικό σενάριο μπορεί να είναι το ακόλουθο. Ενδέχεται να πέταξαν μεγάλη απόσταση με εσφαλμένο προσανατολισμό και πορεία, μακριά από θαλάσσιους ή επίγειους σταθμούς χωρίς κάλυψη επικοινωνιών πέραν των σύντομων και παροδικών με το Itasca. Epeita xαμένοι στο απέραντο του ουρανού και της θάλασσας με ελάχιστα καύσιμα να απομένουν στις δεξαμενές τους ξαφνικά σε ένα άνοιγμα είδαν μία λωρίδα στεριάς. Μη έχοντας άλλη επιλογή απεφάσισαν να εκτελέσουν αναγκαστική προσγείωση εκεί. Ηταν το ερημονήσι Gardner σήμερα Nikumaroro. Η θεωρία αυτή βασίζεται σε πολλές επιτόπιες αρχαιολογικές έρευνες που έχουν εντοπίσει στο νησί αυτό αυτοσχέδια εργαλεία, κομμάτια από ρούχα και ράκη, πλαίσια αλουμινίου, και ένα κομμάτι από πλεξιγκλάς στο ακριβές εύρος και καμπυλότητα των παράθυρων του Electra !!!. Το 1940 βρέθηκαν κάποια οστά και η ανθρωπολογική τους εξέταση, η μόνη που μπορούσε τότε να γίνει, υποδείκνυε ότι ανήκουν σε γυναίκα αλλά Ευρωπαϊκής καταγωγής. Αναφέρεται ότι τα οστά αυτά στη συνέχεια χάθηκαν... Tο Μάιο του 2012, ερευνητές ανακάλυψαν ένα βαζάκι με κρέμα για προστασία από πανάδες κοντά σε άλλα σχετικά ευρήματα. Πολλοί ερευνητές πίστεψαν τότε ότι η κρέμα αυτή ανήκε στην Amelia και ότι έφτασαν πολύ κοντά στη λύση του μυστηρίου...
Σε κάποια άλλη έρευνα βρέθηκε ένα τακούνι από μπότα αμερικανικής προέλευσης της δεκαετίας του ’30. Και πάλι οι θεωρίες φούντωσαν σε σημείο να θεωρηθεί ότι το μυστήριο εξιχνιάστηκε. Μετρήσεις όμως που έγιναν έδειξαν ότι το μέγεθος της μπότας ήταν μεγαλύτερο από αυτό που φόραγε η Earhart. Οι ερευνητές τότε για να στηρίξουν τις θεωρίες τους είπαν ότι η Earhart φόραγε μπότες μεγαλύτερου μεγέθους για να μπορεί να φορά διπλές χοντρές κάλτσες που θα την προστάτευαν από το κρύο κατα την διάρκεια της πτήσης... Περί τα τέλη του 2012 ένα άρθρο σε αμερικάνικη εφημερίδα αναφερόταν στο θέμα της εξέτασης DNA από το οστό που βρέθηκε και διάφορες άλλες μάζες με ανθρώπινα περιττώματα που βρέθηκαν στην επίμαχη ακτή της Νήσου Nikumaroro. Τα αποτελέσματα δεν μπόρεσαν, όπως αναφέρεται, να αποδείξουν τίποτα γιαυτό και δεν υπάρχει κανένα πόρισμα εξέτασης DNA. Τα δείγματα όμως φυλάσσονται για να επανεξεταστούν αργότερα, όταν θα υπάρχουν πιο εξελιγμένοι τρόποι ανάλυσης. Μέχρι τότε το μυστήριο παραμένει μυστήριο και το ψάξιμο συνεχίζεται...

Συνοψίζοντας πέραν των φανταστικών ή εικαστικών σεναρίων, η κατάληξη αυτής της πτήσης φαίνεται να ήταν το αποτέλεσμα ατελούς προγραμματισμού όπως επίσης βεβιασμένη εκτέλεση του τελευταίου σκέλους της πτήσης. Η απουσία δεύτερου ναυτίλου, του έμπειρου Captain Harry Manning, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί σαν μέρος από τα κενά της προετοιμασίας, καταλυτικής όμως σημασίας. Οι ειδικοί της εποχής εκείνης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αεροπλάνο δεν ήταν πλήρως εφοδιασμένο με καύσιμα και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να φτάσουν στο Howland Island ακόμα και αν οι συνθήκες της πτήσης ήταν ιδανικές, υπονοώντας σαφώς ένα ακόμα λανθασμένο υπολογισμό. Συμπεραίνουν δε ότι το αεροπλάνο ούτως ή άλλως θα έμεινε από καύσιμα περί τα 50 ναυτικά μίλια από τις ακτές του Howland Island.

Όμως από όλη αυτή τη διαδρομή, από το θρυλικό εγχείρημα της Amelia Earhart μέχρι την τελευταία αεροπορική τραγωδία, ή αυτήν που θα έρθει, στο πέρασμα των δεκαετιών στα αεροπορικά δρώμενα, ένα στοιχείο παραμένει ζωντανό και αδιαμφισβήτητο. Η μαγεία της πτήσης μπορεί να μετατραπεί ακαριαία σε ρέκβιεμ αν οι βασικοί κανόνες που τίθενται αγνοηθούν ή αφεθούν στην τύχη τους.
Αυτό το αξίωμα δεν εξαιρεί κανέναν...

Πρώτη της "δασκάλα" η πρωτοπόρος πιλότος Anita Snook. Κοντά της διδάσκεται την αεροπορική τέχνη και εξερευνά τα μυστικά της πτήσης.

Το καλοκαίρι του 1922 αγόρασε ένα μεταχειρισμένο διπλάνο τύπου Kinner Airster με κίτρινη ουρά γιαυτό το είχε ονομάσει "καναρίνι".

Μπροστά σε ένα Lockheed Vega σε μία πολύ κομψή εμφάνιση, τελείως διαφορετική από αυτή που συνήθως παρουσιάζεται για την Earhart.

This is paragraph text. Double click here to edit and add your own text.

Το Lockheed Electra L-10E με το οποίο φιλοδοξούσε να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα κάνει το γύρο του κόσμου πάνω στο ίχνος του ισημερινού ήταν εφοδιασμένο με δύο κινητήρες Pratt & Whitney Wasp S3H-1 που απέδιδαν 550hp καθένας και ήταν μέρος της βασικής πιστοποίησης του. Οι έλικες σταθερής ταχύτητας ήταν κατασκευασμένες από την Hamilton Standard. Το αεροπλάνο αυτό ήταν ένα μοντέλο -10 το οποίο διέθετε εντελώς επανασχεδιασμένη άτρακτο με κυκλική διατομή. Η σχεδίαση αυτή της ατράκτου του επέτρεπε να καταγραφεί σαν το πρώτο παγκοσμίως επιτυχημένο αεροσκάφος με συμπιεζόμενη άτρακτο. Επιπλέον η προσθήκη στροβιλουπερσυμπιεστών στους κινητήρες επέτρεπε να πετά σε ύψη πάνω από 30000 πόδια.

Τελευταίοι έλεγχοι πριν τη μοιραία πτήση...

Καλλιτεχνική απόδοση (και πολύ αισιόδοξη) του που και σε τι κατάσταση πιθανόν να κατέληξε το αεροπλάνο της Amelia Earhart κατα την αναγκαστική της προσγείωση στη Νήσο Gardner σήμερα Nikumaroro....

Για να ολοκληρωθεί αυτό το κείμενο χρειάστηκαν πολλές ώρες έρευνας και διασταύρωσης στοιχείων και διορθώσεων ώστε τα γραφόμενα να είναι όσο το δυνατόν επαρκέστερα και χωρίς ανακρίβειες. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποια στοιχεία θέλετε για μία δική σας εργασία. Θα το εκτιμούσα δε απεριόριστα αν με ενημερώνατε πριν, και αν θέλετε θα ήταν χαρά μου σας τα δώσω εγώ σε επεξεργάσιμη μορφή.